Alles gebeurt voor je…

Alles gebeurt voor je…

En toen ging ik stuk…

 

Ik ben vandaag gaan wandelen. In gewone kleren, zonder kwast, kitspuit, boor- of schuurmachine in de hand. Omdat ik toch niets anders kon. Omdat ik echt iets anders moest. Wandelen, alleen, langs de Berkel, met een paar heerlijke boterhammetjes en een fles water in m’n rugzak.

De afgelopen maanden hebben we keihard gewerkt. Omdat we t af wilden hebben. Ik wilde door, moest door, kón door. Vond ik. Tot ik afgelopen vrijdag voorover van de keldertrap viel en m’n hand brak.

En toen kon ik dus niet meer door. Frustratie, onmacht, verdriet overheerste.  Ik voelde me overweldigd, moe, alles deed pijn. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Tot ik me realiseerde dat dit er eigenlijk al een tijdje aan zat te komen. ” I had it coming…”
Dus ging ik vandaag wandelen. Omdat t kon. Omdat ik buiten wilde, moest zijn. Zoals ik vroeger ook altijd deed als het me teveel werd.

Ik genoot van de zon op m’n huid, de wind door m’n haren, het landschap. En het leek wel alsof de natuur me welkom wilde heten en me wilde laten weten dat ik ondersteund werd. De koeien in de wei liepen op me af, de schapen renden mekkerend naar me toe, de libellen zoemden om m’n hoofd. Er kwam zelfs nog even een spinnetje langs wandelen. “Je bent niet alleen”, leken ze allemaal te willen zeggen.

Timing is everything

Tijdens m’n heerlijke boterham las ik een mooi artikel op internet. Over hoe we niet meer motivatie, inspiratie en to do lijstjes nodig hebben, maar we hebben het nodig om dingen te laten gebeuren op het moment dat ze moeten gebeuren. Niet eerder, niet later. Timing is everything. Over hoe je eigenlijk alleen hoeft op te komen dagen voor het moment in de staat waarin je verkeert. Over hoe de tegenslag van vandaag je inspiratie is voor later.
Het resoneerde zo met me, dat ik de tranen over mijn wangen voelde lopen. Alweer. Ik heb de afgelopen twee maanden meer gehuild dan in de tien jaar daarvoor bij elkaar…

Dankbaarheid

Naarmate ik langer wandelde, buiten was, in de natuur, realiseerde ik ineens me dat ik weer dankbaarheid kon voelen. Liefde. Ruimte om gewoon te zijn. Te lang niet gevoeld. Hoe kan ik mijn lichaam helen vanuit verdriet, disconnectie en vermoeidheid?
En nu ik dit typ, zittend op een bruggetje, kijkend naar een hond die vrolijk in het water plonst om een stok te halen, weet ik dat mijn hand (en alle andere blauwe plekken) pas heelt als ik weer dankbaarheid en liefde toelaat. Weer kan genieten van mijn fantastische kinderen, mijn prachtige man, mijn nieuwe leven. De zon, het licht door de bomen, de visjes die door het water schieten. Dat ene blad aan die ene maisplant dat rondjes draait door de wind. De parende libellen in de lucht.

De studio komt wel af. Waarschijnlijk niet deze week. En ik denk ook niet volgende week. Maar als de timing precies goed is. En dan ben ik weer heel en kan ik vol overgave weer dat doen waar ik zo blij van word. Tot dat moment ga ik genieten van alles wat er is!