Wichelroedelopen en andere mysterieuze zaken tussen hemel en aarde….

Wichelroedelopen en andere mysterieuze zaken tussen hemel en aarde….

Reguliere traject

De afgelopen tijd bracht veel wonderlijke dingen op ons pad. Mijn laatste blog is alweer een tijd geleden en in de tussentijd is er veel gebeurd…

Aangezien het reguliere circuit ons, na een chemokuur die niet veel heeft uitgehaald en een aantal bestralingen waarvan het effect ook nog even uitblijft, niets meer te bieden had, hebben wij onze blik nog verder richting de complementaire behandelmethodes gericht.

Vanaf het begin heb ik zelf niet veel vertrouwen gehad in de behandelingen die vanuit het ziekenhuis en de oncologen werden voorgesteld, maar het is niet alleen mijn beslissing geweest. Alex en ik gaan uiteraard samen door dit proces en het is zijn lichaam, dus als het er op aankomt, mag hij bepalen wat hij wel en niet wil ondergaan en waar hij zijn vertrouwen in plaatst. Vandaar dat we ook alle opties (hoe beperkt ook…) geboden door de oncologen hebben aangegrepen. Helaas met alle gevolgen van dien. De chemokuren hebben Alex’ energieniveau enorm onderuit gehaald, waardoor zelfs de kleinste dingetjes hem zwaar vallen. Bovendien hakte de negatieve houding van de oncologen ten opzichte van de (on)mogelijkheid tot genezing er enorm in bij hem, waardoor het ook mentaal zwaar werd om de moed erin te houden.

Ommekeer

Er was dus nogal wat nodig om dit om te draaien. Het mediteren, de wietolie, de yoga (inmiddels helaas fysiek niet meer haalbaar), het ketogene dieet, het deed nog niet genoeg om hem er diep van binnen te overtuigen dat genezing mogelijk is.

Gelukkig brengt het universum dan mensen en omstandigheden zo bijeen dat er altijd wel weer wat op je pad komt dat licht en lucht brengt. En wat je er weer van doordringt hoe mooi mensen zijn en hoe fantastisch de wereld in elkaar zit!

Energy Healing

In ons geval begon dit al een paar maanden geleden met een vriendin die ons in contact bracht met een vriendin van haar in Nieuw-Zeeland. Nu kun je je afvragen wat iemand vanaf die afstand kan betekenen, maar ik verzeker je dat fysieke afstand er in dit geval totaal niet toe doet.

Arayah noemt zichzelf Star Seeded Sun Dancer en Matrix Programmer, wat er wellicht toe leidde dat Alex in het begin wat sceptisch was. 🙂 Maar zodra zij met hem aan de slag ging (ze doet energy healings), was hij overtuigd. Ondanks het feit dat ze duizenden kilometers verderop op deze aardbol zat, kon hij precies voelen wat ze aan het doen was, waar ze in zijn lichaam bezig was.

Verbazingwekkend! Maar hij vond het erg prettig en had ook echt het gevoel dat het effect had.

Nog steeds maakt Arayah regelmatig contact met Alex, geeft ze hem healings en doet ze meditaties met hem en elke keer voelt hij zich geweldig na die tijd.

Bioresonantie

Daarnaast stelde een vriend voor eens bioresonantie te proberen. Hij had daar zelf erg goede ervaringen mee. Na een aantal bezoeken aan Katja in Winterswijk stelde zij vervolgens voor om ook bij Rob in Valthe langs te gaan. Wel even een stukje rijden, maar bij het eerste bezoek werd al duidelijk dat dat zeker de moeite waard was!

Bioresonantie gaat uit van het principe dat alle cellen en organen, maar dus ook voedingsmiddelen en medicijnen hun eigen frequentie hebben. Met behulp van een computer meet een bioresonantie therapeut het lichaam door op verstoringen door bijvoorbeeld bepaalde voeding of medicijnen.

Rob kwam na wat testen tot de conclusie dat de oorzaak van de tumor waarschijnlijk Alex’ deodorant was. Dit had best wat impact op ons, want als je weet waardoor iets komt, kun je het ook oplossen, toch?

Maar met name de uitspraak dat hij ervan uitging dat Alex wel weer aan het werk zou gaan (en dat we het dan wel eens over de facturen zouden hebben…!!!) was zo enorm opwekkend voor ons, dat we met volledig hernieuwde moed weer huiswaarts keerden. Met een stapeltje voedingssupplementen in de tas die ervoor moeten zorgen dat zijn lichaam de resten van de deodorant kan afbreken die voor verstoringen zorgen in zijn immuunsysteem, wat er hopelijk vervolgens toe leidt dat zijn lichaam de kankercellen zelf af kan voeren.

Nu al een aantal weken maken we wekelijks het ritje naar Drenthe. En elke keer als we bij Rob zijn geweest, voelt Alex zich beter, ruimer en optimistischer.

Voetzonereflexmassage

En via Katja kwam er nog een hele bijzondere man op ons pad.

Elke keer weer worden we geroerd door Gerrit Jan, een voetzonereflexmasseur met massieve gaven om meridianen door te meten en energiebanen te deblokkeren.

Hij gebruikt niets anders dan zijn handen waarmee hij kan voelen hoe de stromen van energie door het lichaam lopen en of deze goed doorstromen of zijn geblokkeerd. Als hij een blokkade tegenkomt, kan hij deze oplossen door zijn handen op de goede plek te leggen en er heel veel energie doorheen te sturen.

Met name zijn eerste behandeling had een groot effect op Alex. Daar waar hij al weken geen glimlachje meer op zijn gezicht had laten zien en erg somber en down was geweest, zat hij de avond na de eerste behandeling van Gerrit Jan weer grapjes te maken op de bank!

En ook Gerrit Jan schudde ons bij afscheid de hand en zei: “Komt goed”. En ook hij gaf aan dat hij heling belangrijker vond dan geld, wat ons enorm ontroerde.

Wichelroede

Op aanraden van Gerrit Jan zochten we contact met Wilhelm, een Duitse wichelroedeloper. Want volgens Gerrit Jan sliep Alex op een plek die energetisch niet goed was voor hem.

En dat was misschien nog wel het wonderlijkste wat deze reis ons tot nu toe heeft gebracht.

Wilhelm, een Duitser van zeker middelbare leeftijd, klein maar stevig van postuur met een doordringende blik, stond afgelopen maandag even voor twaalven aan de deur. Na wat ongemakkelijk heen en weer gebel, want mijn Duits is nogal roestig, zeker aan de telefoon, was de afspraak toch tot stand gekomen. Hij had een koffertje en twee metalen stangetjes bij zich.

Ik bood hem koffie aan, die hij accepteerde, maar hij bleef er wel bij staan. Keek om zich heen, keek Alex en mij nog eens doordringend aan en begon wat vragen te stellen. Liep wat heen en weer. Repte van hoge belasting en elektrosmog. Alex en ik keken elkaar aan en begonnen ons af te vragen waar dit dan heen zou gaan.

Wilhelm vroeg mij naar de kinderen. Ik moest eerst aan onze dochter en daarna aan onze zoon denken, terwijl hij de metalen stangetjes, waar een rechte hoek in zat waarmee hij ze in de handen hield, op me richtte. Wist me te vertellen dat onze dochter nergens last van had, een lichthartig, gelukkig en sterk meisje is dat zich hier prima doorheen wist te slaan.

En dat onze zoon een totaal ander verhaal is. Wat hij nodig had, waar hij last van had.

Allebei spot on! Zonder die kinderen ooit gezien te hebben….

Markeringen

Vervolgens ging hij echt aan het werk. Hij liep door het huis en plaatste hier en daar een markering op de grond. Hier een pak meel, daar een blokje hout dat we gebruiken om ons raam open te houden. Daar weer een kronkel in het dekbed om een andere plek mee te markeren.

Op elk van deze plekken vroeg hij Alex om te gaan staan met zijn rechterarm hoog in de lucht en mij om te proberen die arm naar beneden te duwen. Op elk van de gemarkeerde plekken ging dit alsof ik met een mes door de boter sneed. Totdat hij een kokertje met daarin een onduidelijke substantie tussen Alex’ voeten op de vloer legde. Daarna was de arm met geen mogelijkheid naar beneden te krijgen. Hier begon onze verbazing al te groeien.

Zo ging het nog even door. Tussendoor bleef hij maar rake uitspraken doen over hoe Alex in elkaar zit, hoe ik functioneer. Een stapel witte stenen werd over het aanrecht uitgespreid met aan ons de vraag om er een te kiezen. Alex deed dit vliegensvlug en koos precies de steen die ik ook had willen pakken. Ik koos dus een andere. Met de steen in de rechterhand en de linkerhand daaromheen, noemde Wilhelm een aantal zaken die we in de steen wilden inprenten.

Kristallen

Moed, kracht, gezondheid, geld, succes, liefde, zachtheid, het ging er allemaal in. Nadat we de stenen hadden volgestopt met deze krachten, kon ik mijn hand bijna niet meer openen. Allerlei fysieke sensaties gingen door mijn lijf, door mijn armen, door mijn handen. Allerlei emoties gierden door me heen.

Vervolgens ging ik samen met Wilhelm de tuin in. Ook hier liep hij aftastend rond, totdat hij de plek gevonden had. Daar ging een schop de grond in totdat hij niet dieper kon. In het ontstane gat plaatste hij een kokertje en de twee stenen die we vast hadden gehouden.

Toen we weer binnen waren aangekomen, vroeg hij Alex om nogmaals op elk van de gemarkeerde plekken te gaan staan en mij om zijn kracht te testen door zijn rechterarm naar beneden te drukken. Met geen millimeter kreeg ik Alex’ arm naar beneden! Terwijl het een kwartiertje daarvoor geen enkele moeite kostte om die arm naar beneden te duwen!

Zo ging het ook met elektrische apparaten die door het huis verspreid staan. Het koffiezetapparaat, de radio, een mobiele telefoon. Arm omhoog, arm met het grootste gemak naar beneden geduwd. Elektrosmog dus. Niet dat ik tot een uur daarvoor überhaupt wist dat het bestond, laat staan wat het was….

Waar de stroom het huis binnenkwam, wilde Wilhelm weten. In de meterkast in de studio dus. Daar werd ook een kokertje aan de hoofdleiding vast ge-tie-wrapt. Terug naar boven, weer het koffiezetapparaat, radio, mobieltje vasthouden en je raadt het vast al….

Voelen is geloven

Wat ons maandag is gebeurd, gaat eigenlijk elk verstandelijk redeneren te boven. Je wilt graag de uitkomsten manipuleren, ik bepaal toch zelf wel of die arm wel of niet naar beneden wil??? En wat zou een kokertje met onduidelijke inhoud daar nu in vredesnaam voor invloed op hebben?

Maar zien is geloven, voelen is geloven. Het ene moment sta je niet in je kracht en duwt iemand met het grootste gemak je arm naar beneden. Het moment daarna ben je vrij van elektronische belasting of belasting die vanuit de aarde komt en de arm blijft moeiteloos omhoog.

Volgens Wilhelm kan het nog wel even duren voordat de belasting door de waterader diep in de grond en de elektrosmog helemaal ons lichaam heeft verlaten. Maar dat dit gaat gebeuren en dat er daarna ruimte is voor herstel en het opbouwen van kracht en levenslust, daarover had hij geen enkele twijfel.

Hoop voor de toekomst

Sinds Alex de behandelingen van Arayah, Katja, Rob en Gerrit Jan ondergaat, zie ik een opgaande lijn in zijn stemming, in hoe hij eruit ziet, in de toon van onze gesprekken samen.

Na de laatste uitspraken in het reguliere circuit, waren we allebei nogal onderuit gehaald en geloofden we nog maar een heel klein beetje in een goede afloop. En natuurlijk weten wij ook wel dat deze mensen geen wonderdokters zijn en dat zij geen enkele garantie kunnen geven dat hij beter wordt.

Maar met deze prachtige mensen “aan boord” die ons helpen om weer vertrouwen te krijgen in de enorme capaciteit van het lichaam om te herstellen, zien we in elk geval weer wat licht aan de horizon en hebben we iets om naar toe te werken.

Het zal allemaal niet van de een op de andere dag gaan, maar elke keer als we bij een van deze mannen of vrouwen zijn geweest, voelt hij zich licht en goed. En ik geloof er heilig in dat dat essentieel is in elk genezingsproces: dat er vertrouwen is in de weg naar herstel. En helaas wordt dat zo vaak weggenomen in de wereld van de witte jassen…