Contrast laat je leven…

Contrast laat je leven…

Contrast laat je leven…

 

Morgen is het weer zover: het einde van een heerlijke zomervakantie. De periode die ik me als kind als eindeloos herinner, is voorbij gevlogen! De weken waarin je even niet zoveel hoeft, het leven van alledag niet wordt geregeerd door de klok, maar door waar jij (en de andere leden van je gezin) zin in hebt.

Ik heb echt een zalige vakantie achter de rug. Na een heftig jaar met een verhuizing en een megaverbouwing was ik ook oprecht toe aan vakantie. Tegelijkertijd denkt dan het doemdenkertje in mij dat het vast nooit zo mooi kan zijn als ik wel hoop. Gelukkig had het doemdenkertje het mis deze keer: het was eigenlijk nog veel fijner dan ik had gehoopt.

We waren op vakantie in Oostenrijk, het land waaraan we allemaal ons hart verpandIMG_7736 hebben. Vanwege de majestueuze bergen, de prachtige uitzichten, het meestal heerlijke weer, de kaiserschmarrn en brettljauses en de fijne kneuterigheid van de Oostenrijkers.

Dit jaarhebben we veel gewandeld. De kinderen zijn inmiddels op een leeftijd waarop ze ook daadwerkelijk echte wandelingen kunnen maken en dat hebben ze geweten! 🙂

Naast het wandelen heb ik lekker gezwommen, veel gelezen, gehaakt, geluierd en heerlijk gegeten. De kinderen maakten makkelijk contact met de andere kinderen op de camping, waar de pingpongtafel het belangrijkste vermaak vormde.

Het leven voelde voor een paar weken ongekend licht, energiek en liefdevol. Ik voelde me wakker, helder, vrolijk en vrij.

 

Huttentocht

 

We hebben de laatste vier dagen een huttentocht gemaakt. Boven op de berg, zonder mobiele ontvangst of wifi, maar mét elkaar en adembenemende vergezichten. De zon op je huid, de wind door je haar en de frisse, schone berglucht in je longen. Prachtige gesprekken hadden we met elkaar tijdens het wandelen. Over

school, over groeien, over verliefdheid en over het leven in het algemeen. We deden spelletjes, analoog uiteraard, want de oplader voor de telefoons waren we vergeten. We aten, dronken, wandelden, genoten, lachten en sliepen samen.

 

Intens contact

IMG_7744

Wat me opviel, was de intensiteit van het contact met elkaar als er echt geen andere input is. En dit zag ik om me heen ook, bij de andere wandelaars. Gezinnen, maar ook collega’s of groepen vrienden,
allemaal praatten en lachten ze met elkaar, zonder afleiding. Oprecht, intens en direct contact.

 

Voorbij…

 

Maar ja, die vier dagen vlogen voorbij. En toen gingen we weer terug naar huis. En daar wachtten de bergen wasgoed, de mailtjes en de opgestapelde administratie weer. Daar ging ineens iedereen weer zijn eigen weg.

En ik moest echt even afkicken. Afkicken van het samenzijn, van het niets hoeven, van het hele dagen buiten en in beweging zijn. Het maakte me een beetje verdrietig. Ik schreef er een post over op Facebook.

En iemand reageerde: “Maar contrast laat je leven, toch?”

En dat is zó waar! Deze weken waren zo fijn, juist omdát ze zo contrasteren met het dagelijkse leven, in al zijn facetten. Je kunt zo intens genieten van het samenzijn omdat het wordt afgewisseld met je eigen dag indelen. Je kunt zo blij worden van een gezond lichaam, omdat het zo af een toe een griepje of verkoudheid op je af slingert. Je kunt zo vrolijk worden van inspanning, omdat de ontspanning volgt. Het licht kan niet bestaan zonder de duisternis, de eb niet zonder vloed en je dagelijkse leven niet zonder vakantie. 🙂

Het is het contrast, de afwisseling tussen het een en het ander, waardoor je het leven voelt stromen!

 

Things do not change, we change

 

Doordat ik hier weer even aan werd herinnerd, kon ik de ommezwaai maken naar de gewone doorsnee dingen die mijn aandacht vroegen. Kon ik weer met net zoveel enthousiasme lesgeven als voor de vakantie en genieten van de kleine dagelijkse dingetjes.

Het grappige hieraan? Er was buiten mij om niets veranderd, alleen de manier waarop ik er tegenaan keek. En dit stond nu precies op het labeltje van het theezakje dat ik de volgende ochtend uit de verpakking haalde: Things do not change, we change…

Nog zo’n waarheid als een koe…