29 mei You have dead people’s goals!

“You have dead people’s goals”

Die woorden komen uit een inspirerende TED-talk van psychologe Susan David over hoe we in deze tijd eigenlijk alleen maar leuke, fijne en positieve dingen willen meemaken. Zij gebruikte ze om aan te geven dat wanneer je geen frustratie, teleurstelling of verdriet wilt voelen, je eigenlijk de doelen van een dooie hebt.

Ik heb ze na het bekijken van haar praatje enthousiast overgenomen in de les om te benadrukken dat ALLE emoties deel uitmaken van echt leven, hoe ook verdriet, frustratie, woede en teleurstelling erbij horen.

En hoezeer ik het ook eens ben met de theorie, de praktijk blijkt (zoals altijd) toch lastiger…

Vliegende start… Maar dan?

De studio draait inmiddels voor het tweede jaar, na een werkelijk vliegende start in het eerste jaar. Het gaat prima: de meeste lessen worden redelijk bezocht, mensen zijn enthousiast en komen graag, er zijn twee fantastische docentes bij gekomen en samen bieden we een prachtig scala aan verschillende lessen aan. En toch…het gaat niet zo makkelijk als vorig jaar. Er zijn ook mensen die stoppen, die liever iets anders gaan doen, of die een tijdje lang niet komen opdagen. Er zijn minder aanmeldingen voor proeflessen en de mensen die proeflessen komen volgen, komen minder vaak terug dan vorig jaar.

Eb en vloed

Kortom, ik ervaar de gewoonlijke eb en vloed van het ondernemen. Houden wat je hebt is altijd moeilijker dan krijgen.

Dit weet mijn hoofd, dit snapt mijn ratio, maar mijn gevoel registreert iets totaal anders. Onzekerheid, twijfel, angst, gevoel van tekortschieten, misschien lichte paniek. Doe ik het nog wel goed genoeg? Moet ik niet harder, meer werken? Moet ik niet extra bijscholen, nieuwe dingen doen? Moet ik lessen schrappen of juist uitbreiden? Moet ik adverteren? Hoe dan? Waar dan? Acties verzinnen? En wat nu als er straks niemand meer komt?

Dan krijg ik een appje van een van mijn eerste (zeer trouwe) deelneemsters waarin ze zich afmeldt voor de komende paar weken in verband met allerlei zaken. “Gaan we weer”, denk ik. “Zie je wel! Als zelfs zij al niet meer komt…” Maar dan open ik het appje en zie ik dat ze ook heeft geschreven hoeveel ze doet met wat ze leert in de lessen, hoe ze mij heel speciaal vindt en als grote steun ervaart. Oke, fijn…

Even later, een appje waarin een oud collegaatje me vertelt hoeveel complimenten ze krijgt over de legging van mij die ze draagt. Of mensen die ook online kunnen bestellen. Hmmm, leuk….

Weer even later, ik word gebeld. Of ik een revalidatietraject mede zou willen begeleiden van een man die zijn heup heeft gebroken en nu weer mobiliteit en kracht wil opbouwen met behulp van de aerial doeken. Want ze had vertrouwen in mijn kennis en kunde en wat ik zou kunnen toevoegen ondanks het feit dat ik geen therapeut of medicus ben.

Drie maal is scheepsrecht, zou je denken.

Bevestiging

’s Avonds, op de mat, voordat de les begint, denk ik na: hoeveel bevestiging heb ik eigenlijk nodig? En waarom zoek ik deze bevestiging in aantallen in plaats van in de inhoud van de feedback die ik krijg?

Het is verleidelijk om te focussen op percentages, getallen, inkomsten. Want die zijn zo lekker tastbaar en meetbaar. Het voelt goed om complimenten te krijgen, maar van complimenten komt er geen brood op de plank. Laten we eerlijk zijn: ik doe dit omdat ik het ontzettend leuk vind, maar het is nu ook weer geen vrijwilligerswerk of hobby.

Dus weer twijfel, onzekerheid, misschien zelfs lichte teleurstelling. Wederom probeer ik het weg te redeneren door zaken op een rijtje te zetten. Ik maak zelfs een grafiek, wil inzichtelijk maken hoe “erg” het nu eigenlijk is, om mezelf te kalmeren. Het valt wel mee. Toch?

Valkuil

Dan loop ik naar de winkel om mijn lunch te halen en onderweg schieten de woorden van Susan David door mijn hoofd: “You have dead people’s goals!”

Ik ben dezelfde valkuil gestapt als waar ik vol verve over heb lopen preken in mijn lessen: het wegmimen van frustratie, woede, teleurstelling, angst, onzekerheid. Alleen de mooie dingen willen ervaren. Succes willen hebben zonder ook de keerzijde hiervan te voelen.

Leven bestaat uit leuk en stom. Uit licht en donker. Uit gezondheid en ziekte. Uit vrolijkheid en verdriet. Uit ontmoeten en afscheid nemen. Uit succes en falen. Uit vallen en weer opstaan.

Dus ik ga er even inhangen voor nu. Het toelaten, de onzekerheid en twijfel. Zonder het weg te willen redeneren, het mooier te willen maken dan het is. En misschien ben ik dan wel even niet de gezelligste thuis. Of de meest inspirerende yogadocent die er bestaat. So what?