Communicatie: Van burenruzie naar gedeelde makreel…

Communicatie: Van burenruzie naar gedeelde makreel…

 

Communicatie: Van burenruzie naar gedeelde makreel….

 

Middernacht, ik probeer al een uurtje uit alle macht te slapen. We staan op de camping in Schotland, buiten het opblaasbed en aan elkaar geritste slaapzakken is het koud en nat. Het leek zo’n leuk, rustig veldje, maar inmiddels liggen we allebei al een uur te draaien, te zuchten en ons gruwelijk te ergeren aan twee dames die in de tent naast ons op luide toon met elkaar praten.

Even lijkt het erop dat ze naar bed gaan en we halen opgelucht adem. Helaas, even later gaat het gewoon op dezelfde geluidssterkte weer door.

 

Alleen kalmte kan ons redden

 

“Ik ben yogajuf”, herinner ik mezelf eraan. “Ik kan mezelf kalmeren!” En dus focus ik op m’n  adem, concentreer me op m’n voeten en wacht ik op kalmte. Die komt dus niet. Mijn hartslag gaat omhoog, ik voel mijn hart kloppen in al mijn aderen. Als ik nu mijn bloeddruk zou meten, zou ik acuut opgenomen worden in het ziekenhuis! Zal ik er naar toe gaan en er wat van zeggen? In mijn hoofd repeteer ik alvast wat ik dan zou zeggen. Ik doe het niet.

Maar dit zijn notabene volwassen vrouwen, die zouden toch beter moeten weten? Het zijn toch geen jongeren die nog niet gewend zijn aan het rekening houden met de rest van de wereld!

 

Tijd voor actie

 

Ik draai me nog maar een keer om en zucht nadrukkelijk. Ook mijn man slaapt nog niet. We kijken elkaar in het donker aan. “Nu ben ik het echt zat!”, zeg ik. Mijn irritatie is zo hoog opgelopen dat ik er wel wat van móet zeggen.

Ik spring uit bed, trek mijn slippers aan, ruk de rits van de tent open en stamp naar de tent naast ons.

“Lovely ladies”, zeg ik (we zijn immers in Engeland), “I’m sure you are having a very interesting conversation, but could you please either take it elsewhere or bring it down a notch!” (Je kunt wel merken dat ik gerepeteerd had, he? 🙂 ) “We are trying to sleep here and you are being very loud!”

Een verblufte stilte… “We are sorry, we did not realize that we were talking so loud”, komt het dan wat gegeneerd uit de tent.

Trots op mezelf, maar ook met bonzend hart en vlekken in de nek kruip ik weer terug in onze tent. “Zo, dat heb ik even geregeld!” Mijn man is onder de indruk, ik ben namelijk normaal aardig van het conflictvermijdende.

De dames praten verder, maar op een veel lager geluidsniveau. Er wordt wel over mijn tussenkomst gepraat en wat ongemakkelijk gegiecheld, ze voelen zich duidelijk op hun nummer gezet. Even later gaan ze naar bed en vallen wij ook eindelijk in slaap.

 

Zo, da’s geregeld! Maar dan…?

 

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker, ik moet eigenlijk plassen. Maar dat betekent dat ik naar de wc moet lopen en ik hoor de dames in de tent naast ons al rondscharrelen. Ik voel me bijzonder ongemakkelijk over mijn optreden de vorige avond. Als ik de tent verlaat, betekent dat dat ik langs hun tent moet. En dan? Wat moet ik zeggen? Groeten? Niet groeten? Negeren? Of er juist over beginnen?

Nou ja, wie A zegt, moet ook B zeggen! Ik stap uit de tent en loop naar de dames toe. Ik verontschuldig me voor mijn “fuss” van de avond daarvoor en leg uit dat ik normaal echt niet het klagende type ben, maar dat ik heel graag wilde slapen en dat ze dat gevoel misschien wel kennen. Ze reageren eerst ook wat ongemakkelijk en gereserveerd. Leggen nog een keertje uit dat ze echt niet door hadden dat ze zo veel lawaai maakten. De ene dame is doof aan één oor, dat hielp de situatie natuurlijk ook niet. Ze vragen zich nog even af of het te maken had met het onderwerp dat ze bespraken. Ze hadden het namelijk over rattenbestrijding. Nou, mocht ik dat meegekregen hebben, had ik dat zeker nog wel even benoemd ja!

Langzaam maar zeker verlaten we de ongemakkelijke sfeer en beginnen we over koetjes en kalfjes. Ze komen hier om te vissen, blijkt. Moeder en dochter. Eigenlijk hele aardige, vriendelijke dames.

 

Makreel en barbecue

 

Aan het eind van de dag (we hebben een prachtig kasteel met bijbehorende tuinen bezocht) komen we terug op de camping. Boodschappen zijn gedaan, het wordt de bbq. Tijdens het eten komen de dames terug van hun vistrip. Tas vol met kakelverse vis. Of wij er ook een paar lusten op de bbq? Behalve mijn man reageren wij allemaal enthousiast. Lekker, verse vis op de bbq! Alleen twijfel ik een beetje als ik de hele vis zie, met kop er nog aan. Ze biedt aan om de vis te fileren voor ons. Nou, dan lusten we er echt wel eentje!

Zo smullen we heerlijk van superverse makreel van de barbecue, echt zalig! Omdat er zo veel is, bied ik aan om ook voor hun nog wat vissen op de bbq te leggen, die is toch nog warm. We eten en kletsen heel gezellig! We komen erachter waar ze wonen, wat ze leuk vinden om te doen, wat hun plannen zijn.

 

Communicatie

 

Als we ’s avonds in het donker weer in de tent liggen, denk ik na over dit voorval. Als ik ervoor gekozen had om ’s morgens de buren te negeren en een vijandige sfeer te handhaven, hadden we ze nooit leren kennen, hadden we nooit die heerlijke makreel gegeten en hadden we ons zelf vooral de hele tijd ongemakkelijk en vijandig gevoeld, met alle fysiologische gevolgen van dien.

En ik denk erover na hoe vaak we dit eigenlijk doen in ons dagelijks leven. Veroordelen, invullen, ergeren, klagen over andermans gedrag, terwijl we helemaal niet weten wat er bij die ander speelt. De dialoog dichtgooien, terwijl dit juist de situatie opengooit en daar de mogelijkheden tot verbinding en groei zich aandienen.

Je kwetsbaar opstellen en het gesprek aangaan is wel veel spannender, maar het levert zoveel meer op. Vragen stellen, luisteren naar het antwoord, bereid zijn om de waarheid van het antwoord toe te laten, je eigen ongelijk zo af en toe toegeven. Vaardigheden die we allemaal moeten leren.

En ik prijs me gelukkig dat er zo af en toe luide dames op mijn pad komen om me daarbij te helpen….