En ineens was álles anders…

En ineens was álles anders…

Daar ligt-ie dan, mijn fantastische vent, onder een deken op de bank. Even slapen. Hij is moe, want we zijn een deel van de middag op stap geweest en dan is de rek er wel aardig uit. 

Tot een week of drie geleden was dit scenario ondenkbaar geweest: ’s middags slapen op de bank!? Nee joh, we moeten nog even een plafonnetje slopen, een vloertje timmeren of een muurtje schilderen! Maar tot een week of drie geleden zag ons leven er totaal anders uit. Inmiddels is niets meer wat het was, de wereld lijkt tot stilstand te zijn gekomen, sinds die ochtend op het kantoor van de oncoloog… 

“Ziet u die donkere vlekken daar en daar? Dat zijn uitzaaiingen.” Dus. 

Tot dat moment gingen we er van uit dat het allemaal wel even schrikken was geweest, maar dat ze de (kwaadaardige) poliep die ze in zijn darm hadden gezien er wel even uit zouden snijden en dat alles dan weer klaar zou zijn. Die boodschap van de oncoloog trok ons echter nogal bruut uit die aanname.

Of we de prognose willen weten? Nee! Dat hebben we toch nog altijd zelf in de hand. Maar verslagen voelen we ons wel. Even… 

Dan gaat in mij alles wat ik ooit gelezen, gezien, gehoord en meegemaakt heb over het zelfgenezend vermogen van het lichaam acuut aan. Gelukkig ben ik me al wat jaartjes aan het verdiepen in alles wat te maken heeft met gezondheid en in mijn hoofd ga ik het lijstje langs van mensen die ik wil betrekken bij dit proces. 

Voeding, was toch erg belangrijk bij kanker? Meditatie, kan het verschil maken! Yoga, uiteraard. Wietolie, wordt dezelfde dag nog van verschillende kanten aangedragen. Float tank, energy healing, zhi neng qi gong oefeningen… Hij wil het allemaal wel proberen, de knop is om! We schieten volledig in standje praktisch en regelen het allemaal. Hij doet nog even een sapkuur om zijn systeem te ontgiften, we zoeken mooie geleide meditaties op internet, hij ligt in zijn eerste yin yogales ooit. Wij zijn goed bezig! 

En dan komt de ochtend van de eerste chemo. Bij ons allebei breekt er iets. Eigenlijk willen we dit helemaal niet! We willen helemaal niet in dit proces moeten zitten! Het is zo niet leuk allemaal! 

Maar dat verandert helaas niets aan de situatie. We rapen onszelf bij elkaar, zetten ons moedige gezicht op en vertrekken naar het ziekenhuis. Drie dagen moet hij aan het infuus en gedurende die drie dagen wordt er ongeveer 6 liter aan vocht en chemische toestanden in zijn lijf gepompt. Hij doet het zo stoer! Mediteert zich zo ongeveer door de hele kuur heen, zich voorstellend dat de chemo piranha’s zijn die van alle kanten de tumor in zijn darm en in zijn lever met kleine hapjes opeten. Zich vullend met licht en liefde, gelovend in en vertrouwend op de kracht van zijn eigen lichaam. 

Ondanks alle goede moed en alle maatregelen die we nemen, hakt de eerste chemo er toch flink in. Hij is moe en futloos, voelt zich zwak. Gelukkig nu, na een kleine week, krabbelt hij weer wat op en gaat zo langzamerhand weer wat dingen ondernemen. Maar niets zal ooit meer hetzelfde zijn. We hebben nog drie kuren te gaan. Daarna…. Wie weet? 

Wij geloven in wonderen. En we geloven in onszelf, in onze liefde en in ons gezin. We kunnen niet anders dan geloven dat dit proces nodig is en dat het ons iets zal brengen, dat we er beter uitkomen dan we erin gingen. We vertrouwen. En we hebben het nodig dat de mensen om ons heen ook vertrouwen. En dat we het met z’n allen moeten en kunnen doen. 

We leren “the hard way” om elke dag te nemen zoals het komt. Vandaag is een goede dag. Gisteren bestaat niet meer en morgen is alles mogelijk….