Minder is het nieuwe normaal

Minder energie, minder (vooruit)plannen, minder doen, minder zekerheid, minder lichtheid. Minder lijkt het nieuwe normaal sinds een paar maanden. 

Maar dit minder betekent ook zoveel meer! Meer in het hier en nu, meer intensiteit, meer verbondenheid, meer léven. Praktisch gezien betekent het meer aandacht voor ons lichaam en voor elkaar, meer slaap. Meer kleur in de wereld om ons heen. Meer leuke post. Meer rust. Meer samen zijn. 

De verontrustende boodschap die we anderhalve maand geleden kregen van de oncoloog is inmiddels wat ingedaald en de initiële schok is weggeëbd. We hebben het (nieuwe) normale leven weer zoveel mogelijk opgepakt en op sommige dagen lijkt het bijna alsof er niets aan de hand is. 

Natuurlijk is er veel gebeurd in de afgelopen weken. Alex heeft zijn tweede chemokuur gehad en de derde staat alweer voor de deur. Na de eerste kuur begon al snel zijn prachtige mooie haardos uit te vallen en iedereen die Alex kent kan inschatten wat dit voor hem betekende. De dag dat ik de tondeuse uit de kast pakte, was ook nog eens onze trouwdag. Niet de beste dag van ons leven dit jaar dus… 

Maar eigenlijk hebben we de boel wel aardig op de rit. 

De maatschappelijke lading van kanker

Mensen vinden dit lastig. Maatschappelijk gezien moet je je blijkbaar volledig uit het veld geslagen, moedeloos en ellendig voelen als jij of een dierbare kanker heeft. Voorzichtig wordt er geïnformeerd: “Hoe gaat het nu bij jullie?”, meewarige blik in de ogen. Mijn antwoord (“Goed!”) wordt lichtelijk geschokt en vooral ongelovig gecheckt: “Echt?” 

En natuurlijk begrijp ik de voorzichtigheid en het ongemak waarmee de omgeving je tegemoet treedt. Zeker als je gelooft dat kanker een dodelijke ziekte is waartegen gestreden moet worden, die overwonnen moet worden en die je overkomt als je domme pech hebt. 

Alleen geloven wij dat niet. Een paar weken geleden zei een vriendin tegen mij: “Wow, wat een avontuur maken jullie mee!”. En dit resoneerde meteen bij mij. Het voelt zo niet als een strijd die gestreden en gewonnen moet worden, het is een avontuur dat ons op plekken gaat brengen waar we nog nooit zijn geweest. Met achter elke bocht een nieuw uitzicht. Soms zal dat een blinde muur zijn die niets te bieden heeft, maar na de volgende bocht strekt zich dan vast wel weer een fantastisch vergezicht uit. 

De afgelopen weken hebben ons al zoveel gebracht in de vorm van nieuwe inzichten, nieuwe ervaringen, diepere lagen in onze relatie en communicatie, meer verbondenheid en meer leven, dat ik niet anders kan dan in oprechte nieuwsgierigheid uitkijken naar de komende tijd. Met natuurlijk zo af en toe een huilbui en een aanval van zelfmedelijden, want dat is er ook. 

Wat je aandacht geeft, groeit

Maar als ik me iets realiseer is het wel dat wat je aandacht geeft groeit. Ik kan aandacht geven aan de angst en onzekerheid, aan het zelfmedelijden en het verdriet, met als gevolg dat ik me moedeloos, verdrietig, moe en somber voel. En met als gevolg dat Alex’ immuunsysteem onderuit gaat en hij minder snel herstelt.

Ik kan ook aandacht geven aan de liefde die we hebben voor elkaar als gezin, aan de rust die er tegenwoordig in onze dagen heerst, aan het zonnetje dat buiten schijnt en mijn heerlijke kopje koffie dat ik in dat zonnetje mag drinken, aan alle fijne mensen die met ons meeleven en er voor ons zijn. En dan voel ik me dankbaar, gelukkig, rustig en opgewekt. En heb ik veel te geven aan iedereen die dat nodig heeft. 

Niet zo’n moeilijke keuze dan toch? Ik kies voor het leven en voor alles wat dit leven te bieden heeft, ook de ingewikkelde dingen. Ik kies voor het toelaten van het verdriet wanneer dit nodig is, maar alleen wanneer het nodig is. Op alle andere momenten kies ik voor vrolijkheid, optimisme, vertrouwen, verbondenheid en liefde.  

Waar kies jij vandaag voor?